Rozdział 16 ;*

Rozdział 16

*Oczami Alice*

Łatwo jest się przytulić, ale najciężej oderwać. Staliśmy tak wtuleni w siebie, nie wydając żadnego słowa. Wcale mi to nie przeszkadzało, nawet można powiedzieć, że podobało mi się.  Nie rozumiem w ogóle mojej logiki. Chłopak mi się podoba, a ja nie umiem okazać do niego uczucia. To wszystko przez tę beznadziejną blokadę. Zakochałam się w nim. Jest strasznie romantyczny i taki opiekuńczy.  Tylko, że ja oczywiście swoje. Żaden chłopak mnie nigdy nie zranił, a mam jednak do nich taki dystans. Sophie została zraniona już 2 razy i pozbierała się po tym. Nie ukrywała tego, że Niall jej się podoba. A ja idiotka, nie umiem zająć się swoim życiem. Ej no… stoimy już tak około 5 minut przytuleni do siebie. Uwielbiam ten stan nie ukrywam, ale to już dziwnie wygląda. Nagle zauważyłam, że ku nam zbliża Liam.

 - Hej, chciałem wam coś ogłosić.- powiedział to, ale gdy na nas spojrzał, dodał jeszcze.- To może ja jednak nie będę przeszkadzał…

Zrobiło mi się głupio. Wiem, jak to mogło wyglądać z perspektywy osoby patrzącej na nas. Szybko od siebie odskoczyliśmy i dodałam bez zastanowienia.

- W niczym nam nie przeszkodziłeś. Co nam chciałeś powiedzieć?

- Am… No dobra to chodźcie ze mną do salonu, bo robimy naradę.- powiedział i poszedł w stronę domu.

 Poszliśmy za nim. Gdy weszliśmy do domu,  wszyscy już tam siedzieli. Każdy spojrzał się na nas. Trochę czułam się niekomfortowo, ale już do tego przywykłam. Usiadłam obok przyjaciółki, a koło mnie Hazza. Byłam ciekawa, co Liam wymyślił.

 - A więc moi drodzy tutaj zgromadzeni przyjaciele.- zaczął ze śmiechem

 - Liam zaczynaj.!- pośpieszył go Louis

 - No dobra. Tak więc, w ten weekend jedziemy na biwak nad jezioro. Czyli dokładniej- wyjeżdżamy jutro o 12. Do tego czasu musicie zdążyć się spakować. Nie przyjmuje sprzeciwów.- po tym ostatnim zdaniu wszyscy spojrzeli w moją stronę.

 - No okej, a gdzie będziemy spać? No i jak będziemy spać?- zapytałam

 - Dobre pytanie Alice. Będziemy spali w 2 dużych namiotach. W jednym dziewczyny, a w drugim chłopcy. No i żebym nie zapomniał wspomnieć. Jadą z nami też  Danielle, Perrie i Eleanor.

 - Mhm… No okay, to ja idę się spakować.- wstałam i poszłam do pokoju. Zaraz za mną przywędrowała Sophie.  Razem wzięłyśmy nasze walizki i zaczęłyśmy wielkie pakowanko. Musiałyśmy już zacząć, bo się strasznie grzebiemy. Najpierw poszłam  pomóc spakować się Sophie. Miałyśmy z tym mały problem, bo dziewczyna jak zwykle jest niezdecydowana. No, ale dałyśmy radę. Teraz przyszła kolej na mnie. U mnie poszło nam szybciej. Uporałyśmy się ze wszystkim. Teraz miałyśmy trochę wolnego czasu, bo jest dopiero 16:00 . Stwierdziłyśmy, że pójdziemy sobie na zakupy. Poza tym chciałam sobie kupić nowy kostium kąpielowy, bo mój stary mi się nie podoba. Poszłam uczesać włosy w koka i się przebrać. Po ogólnym ogarnięciu się była 16:30. Nie zwlekając, wzięłyśmy torby i ruszyłyśmy w drogę.

*Oczami Niall’a*

Po długiej naradzie z chłopakami poszedłem do pokoju się spakować. Dziewczyn nie było, ale jak wychodziły to coś wspominały, że idą na zakupy. Chłopcy mieli dzisiaj jechać na giga zakupy spożywcze na jutro. Pytali się mnie czy jadę z nimi, ale mi się jakoś nie chciało. Wszyscy wyszli z domu, więc zostałem sam. Wpadłem na pomysł, żeby urządzić mojej dziewczynie romantyczną kolacje. Wziąłem się najpierw za przygotowywanie jedzenia. Gdy skończyłem, wziąłem obrus i nakryłem nim stół. Przyozdobiłem go też trochę płatkami róż. Teraz pozostało mi czekać na moją ukochaną. Siedziałem tak z 2 godziny oglądając telewizję. Nagle drzwi się otworzyły i usłyszałem śmiechy dziewcząt.

*Oczami Sophie*

Śmiało można było powiedzieć, że te zakupy zaliczam do udanych. Zresztą jak chyba każde. Kiedy otworzyłyśmy drzwi do domu i weszłyśmy trochę głębiej, zamarłam z wrażenia. Na stole w jadalni były poukładane płatki róż i różne przysmaki. W domu było strasznie cicho. „Coś jest nie tak”- pomyślałam. Alice na początku również się zdziwiła, ale później uśmiechnęła pod nosem.

-Wiesz Sophie, pójdę się przejść.- powiedziała.

-Pójdę z tobą.- zaproponowałam.

-Nie! To znaczy… wolałabym iść sama i wszystko przemyśleć. No wiesz… Harry i te sprawy.

-Heh, no jasne, rozumiem. Ale pamiętaj, że jak coś to zawsze możesz ze mną porozmawiać.

-Wiem o tym.- powiedziała i mnie przytuliła. Po chwil drzwi się zamknęły.

Byłam strasznie ciekawa o co tu chodzi. Zaczęłam chodzić po domu i szukać jakiegokolwiek żywego ducha.

-Cześć kochanie.- usłyszałam za sobą dobrze znany mi głos, ale mimo wszystko podskoczyłam ze strachu.

-Niall, wystraszyłeś mnie.

-Wybacz nie miałem zamiaru.- powiedział i pocałował w czoło.

-Jasne.- uśmiechnęłam się. -To w jadalni, to twoja sprawka?

-A podoba się?

-Bardzo…

-A więc tak, to moja sprawka.

-Nie wiedziałam, że jesteś taki romantyczny.

-Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz.- mówiąc to, wziął mnie na ręce i zaniósł do jadalni. Po chwili odstawił na ziemię i odsunął krzesło, bym mogła swobodnie usiąść przy pięknie nakrytym stole.

-To jest cudowne… tak jak ty…- powiedziałam i słodko się do niego uśmiechnęłam.

-Żeby jeszcze ten kurczak wyszedł mi taki cudowny.- powiedział z lekko zmartwioną miną.

-Ufam, że będzie. Najwyżej się zatrujemy i trafimy do szpitala…

-Załatwię, byśmy leżeli w jednej sali. Mam wtyki.- powiedział szczerząc ząbki.

-Niall… ale mi nie chodziło o szpital psychiatryczny.

-W takim razie dostaniesz tę spaloną część.

-Dobrze… a ile on już siedzi w tym piekarniku?

-Hm… jakieś 50 minut, a co?

-Boże, Niall! Kurczaka się piecze przez 30-35 minut.

-Ups...

-Żadne „ups” tylko go wyciągnij.- rozkazałam mu, starając się zachować powagę. Oczywiście Horan wykonał moje polecenie, parząc się przy tym. Nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać.

-To nie jest śmieszne. Paluszek mi spuchł.- powiedział z miną zbitego szczeniaczka.

-To włóż go szybko pod zimna wodę!

-Trochę pomogło. Kurde… ta kolacja to chyba nie wypał.

-Kotku, to wszystko co zrobiłeś jest słodkie.- mówiąc to zarzuciłam ręce na jego szyję i wtuliłam się niego. Po chwili spojrzałam w jego oczy i nasze usta złączyły się w cudownym pocałunku. Jak on bosko całuje…

-Skoro nici z tego kurczaka… to może zamówimy pizzę?- zaproponowałam.

-Jesteś genialna!

Blondyn sięgnął po słuchawkę telefonu i zadzwonił do pizzeri. Ja w tym czasie wzięłam czerwone wino z barku i postawiłam na stoliku w salonie. Postawiłam również dwa kieliszki oraz talerzyki. Usiadłam na kanapie i cierpliwie czekałam na mojego ukochanego. W końcu się doczekałam. Usiadł obok mnie i objął ramieniem.

-Niall?

-Słucham cię?- zapytał z ciekawością.

-Dziękuję…

-Za co?

-Za wszystko. Wiesz, ja nie wiedziałam, że kiedykolwiek tak szybko dojdę do siebie po tym co zrobił David. Jesteś wspaniałym człowiekiem, podziwiam cię. Kocham cię nade wszystko i nie chciałabym, byśmy się kiedyś rozstali.

-Sophie… to ja ci dziękuję, że pojawiłaś się w moim życiu. Jesteś urocza.- powiedział i spojrzał mi w oczy. Myślałam, że zaraz odpłynę. Nie wytrzymałam i wprost rzuciłam się na niego, by być blisko jego ust. On niepewnie wsunął język w moje usta. Pozwoliłam mu na to. Nie byłam pewna, czy robię to właściwie, ale w tej chwili to nie było ważne. Ważna była nasza bliskość i uczucie. Ogromne uczucie.

-Już na zawsze będę z tobą.- oświadczył Niall po czum ułożył głowę na moich kolanach i zaczął bawić się pasmami moich brązowych włosów…

------------------------------------------------------------------------------------------------ 

Witamy nasze czytelniczki!

Oto rozdział 16. Ale szybko zleciało… a pamiętam, jak niedawno zastanawiałyśmy się nad założeniem bloga… :3

Co sądzicie o nowym rozdziale? Mamy nadzieję, że przypadnie Wam do gustu :* Bardzo dziękujemy za tak miłe komentarze . Najbardziej zadziwił, ale pozytywnie nas komentarz @ Forever Alone . Twój komentarz był zajebisty, aż nam łezka się w oku zakręciła. Oby takich więcej. Ten rozdział dedykujemy właśnie tobie kochana. <3
Pozdrawiamy,

Wasze bloggerki- Klaudia & Jula xx.