Rozdział 19. :*

Rozdział 19

*Oczami Harry’ego*

-A co z jedzeniem?- spytał Niall.

-Już kupiliśmy.- odpowiedziała Danielle, przytulając się do Liama.

Niall, Sophie, Perrie i Zayn, rzucili się w stronę auta po śpiwory. Nie rozumiem, po co oni się tak spieszą skoro dla wszystkich wys… co jest? Czemu już nie ma śpiworów?!

-Ej, chyba zapomnieliście o dwóch.- powiedziałem.

-Oj, faktycznie. Ale mam dla was koc.- powiedział BooBear.

-Dla nas? A jakiś chłopak nie może mi oddac?- zbulwersowała się Alice.

-Nie!- krzyknęli wszyscy tu obecni „mężczyźni”.

-Ups. Jaka szkoda…- powiedział Tommo.

-Piąteczka!- krzyknąłem w stronę Louis’a. –Nie to, że ja byłem z nim w tym spisku, ja tylko…

-Nie tłumacz się już. Tylko, żebyś sobie nie myślał- ja śpię pod kocem.- powiedziała.

-Mhm, zastanowię się. O, Liam rozpalił ognisko, chodźmy.- szybko zmieniłem temat, by uniknąc kolejnej awantury.

Ognisko się paliło, a dookoła były dwa leżące pnie drzew. Jeden był całkowicie zajęty przez Perrie i Zayn’a, Niall’a i Sophie, Liam’a i Danielle. Na drugim siedział Louis i Eleanor. Zgadaywałem, że to, iż Alice będzie siedziała koło Louis’a nie będzie wróżyło niczego dobrego. Zajęliśmy wolne miejsca i tak jak sądziłem, mina Alice była mocno skwaszona. Trudna z niej dziewczyna. Naprawdę nigdy nie czułem czegoś takiego… Przez to co ona ze mną robi nie poznaję samego siebie. Czy to ta jedyna?

-Harry, chcesz te piankę czy nie?!- krzyknęła blondyna.

-E… tak.

-Co ty taki nieobecny?

-Myślałem.

-Nad czym?- kolejne pytanie popłynęło z jej słodkich ust.

-Nad tobą. O tobie.

-Harry, ja… muszę ci coś po…

-Ej, Alice możemy pogadac?- zaczepił ją Niall.

-Cholera, w takim momencie?!- wkurzyłem się.

-Styles, a skąd wiesz co chciałam powiedziec?- zapytała i uśmiechnęła się zadziornie. Ta dziewczyna jest niemożliwa.- Jasne, że możemy pogadac blondie. Po tych słowach Alice wstała i odeszli gdzieś na bok.

*Oczami Niall’a*

-Słuchaj, bo…- zacząłem.

-No co?

-Czy Sophie wspominała coś o tym, że już nie chce ze mną być…?

-Że co proszę? Człowieku, ona cię kocha nad życie. Cały czas o tobie gada, aż mi jest niedobrze.

-Serio?

-Taaak. I tylko dlatego nam przerwałeś?

-W sumie tak. A o czym tak namiętnie dyskutowaliście?- zapytałem. Chciałbym, żeby byli razem. Bardzo do siebie pasują.

-Nie wiem czy mogę ci powiedziec.- mówiła niepewnie.

-Oczywiście, że możesz.

-No… chciałabym powiedziec Hazzie, że… no wiesz. Ja…

-Kochasz go?

-Chyba tak…- oznajmiła i jakby posmutniała.

-Ej, co się dzieje?- spytałem.

-Nie wiem, czy to byłby udany związek.

-Proste, że tak. Mimo, że tego nie widzisz, jesteście do siebie podobni… Z zachowania oczywiście.- dodałem.

-Nie wiesz, myślałam, że z wyglądu. Dobra, porozmawiam z nim o tym po biwaku.

-Czyli już jutro.- powiedziałem ze śmiechem.

-Horanku, idź już do Sophie, ok.?

-Pędzę.

*Oczami Alice*

Ugh, Niall zawsze znajdzie „dobry” moment. Choc, może to dobrze, że nam przerwał? Może to nie było dobre miejsce na tak poważną rozmowę. Tylko, czy potem zbiorę się na odwagę i mu o tym powiem. Dobra, starczy tych rozmyślań, dołączę do reszty. Kiedy szłam w ich kierunku, zauważyłam, że Niall’a i Sophie już nie ma. Perrie i Zayn oraz Liam i Danielle też gdzieś zniknęli. O nie… wiecie co to oznacza? Że Louis tam siedzi. Jak ja go nie znoszę.

-Wiecie co, ja jestem zmęczona. Już się położe. Dobranoc.- powiedziała Eleanor.- Dobranoc misiu.- pożegnała się z pasiastym i dała mu buziaka w policzek, po czym zniknęła gdzieś w namiocie.

-Ble.- skomentowałam.

-Haha, zazdrościsz.- powiedział Tomlinson.

-Czego niby?

-Miłości.

-Wcale nie. Nie potrzebuję…- w tym momencie spojrzałam się na Hazze.- A z resztą, nie chce mi się z tobą gadac Louis.

-Mi też nie. Spadam dzieciaczki. Miłej nocki.- powiedział i poruszył tymi swoimi obrzydłymi brwiami.

-Jak ty z nim wytrzymujesz?- zapytałam Harry’ego.

-Lata praktyki.- powiedział i zaśmiał się.- Alice, co chciałaś mi wtedy powiedziec?

-E… pogadamy o tym jak wrócimy, dobrze?

-Jasne. Ja już pójdę spac.- oznajmił.

-Harry poczekaj! Na mnie...

Harold przytrzymał mi wejście do namiotu i dodał:

-Na ciebie zawsze. – po czym posłał mi swój zajebisty uśmiech. Mogłabym się budzic obok tego uśmiechu każdego dnia.

-To co robimy z tym kocem?- zapytałam

-No ty pod nim śpisz.

-Ja? Ale ty zmarzniesz.

-Nie martw się mną.

-Nie potrafię… to znaczy, nie chcę, żebyś był przeze mnie chory.

-Ale ja też nie chcę żebyś była chora.

-Harry! Bierz ten koc, bo inaczej będę spała na dworze.- zagroziłam mu.

-Niech ci będzie. Wezmę go.

-Grzeczny chłopak.

Położyliśmy się obok siebie, a Harry zgodnie z obietnicą sam siebie przykrył kocem. Przez jakiś czas próbował mi go oddac, ale na marne. Tak słodko się denerwuje.

*Oczami Harry’ego*

Zasnęła. Tak mi się przynajmniej wydaje. Nie rozumiem, po co chciała mi oddac ten koc. Teraz sama się trzęsie. Postanowiłem ją okryc. Zrobiłem to delikatnie, ale chyba ją obudziłem. Uśmiechnęła się. A może przez sen? Powoli otworzyła oczy i spojrzała głęboko w moje. Tak, jakbym widział w nich podziękowanie. Podniosła się i dała mi buziaka. Co prawda w policzek, ale i tak była przy tym taka słodka i urocza.

-Dziękuję. –powiedziała.

-Nie ma za co.- szepnąłem jej na ucho i objąłem ją. Jest taka drobna. Nawet przy tym nie protestowała, tylko wtuliła się we mnie. Pocałowałem ją w czoło na dobranoc i obydwoje zasnęliśmy przytuleni do siebie. Tamci rano będą mieli ciekawe miny, gdy nas zobaczą…

 -----------------------------------------------------------------------------------

Hej Wam! <3

Co sądzicie o rozdziale?

Dziękujemy za dużą ilośc komentarzy pod ostatnimi rozdziałami. :* Jesteście niesamowici i dajecie nam dużego kopa. : )

Musimy Wam coś powiedziec. Nie będzie to nic fajnego.

Wyjeżdżamy razem na wycieczkę do Berlina i Tropical Islands, co będzie spowodowane brakiem rozdziałów przez jakiś czas. A dokładniej przez 14 dni. Wiemy, że to bardzo długo. Nam też będzie brakowało pisania i Was. :(

Mamy nadzieję, że nie będziecie miały do nas zbyt dużego żalu…

Pozdrawiamy

~Klaudia & Jula xx.