Rozdział 13 ;*

                Rozdział 13

*Oczami Sophie*

Haha… Niall… proszę… przestań…!- mówiłam, łapiąc oddech po każdym wyrazie.

-Pod jednym warunkiem!

-Hm… no dobrze. Jakim?

-Powiedz mi… czujesz coś do mnie?

Jego pytanie kompletnie mnie zamurowało. Czy to było tak oczywiste, że się w nim zakochałam? Musiałam mu coś odpowiedzieć, albo zrobić. Nie chciałam go pozostawiać w niepewności, tym bardziej, że odnosiłam wrażenie, iż ja też nie jestem mu obojętne. Więc zrobiłam coś, czego sama po sobie nigdy bym się nie spodziewała… Powiedziałam to.

-Tak, Niall. Czuję do ciebie… nie jestem w stanie do końca określić co, ale wiem, że cię potrzebuję.- Teraz pozostało mi tylko czekać na jego reakcję.

 *Oczami Niall’a*

Tak! Powiedziała to, yeaaah! Cieszyłem się w duchu niezmiernie. Miałem ochotę biegać po całym domu. Ale trzeba było się opanować. Teraz zastanawiało mnie jedno. Czy mogę ją pocałować? Chciałem. Dziewczyna cały czas patrzyła w moje oczy… chyba wyczekiwała reakcji. Zerkałem to na jej usta, to w jej oczy. Zbliżyłem się do niej niepewnie, bo domyślałem się, że może to zakończyć się negatywnie. Delikatnie musnąłem jej usta. Zauważyłem, że kąciki jej ust uniosły się. Tym razem to ona zaczęła mnie całować, tyle że pewniej. Zdziwiło mnie to trochę, ale nie dałem tego po sobie poznać. W momencie, w którym poczułem smak jej ust, moje uczucie do niej wzrosło. Czułem te wszystkie motylki w brzuchu i chciałem więcej. Miałem ochotę trwać przy niej wiecznie, ale potrzeba tlenu była większa. Przerwałem na chwilę i spojrzałem przenikliwie na nią. W jej pięknych oczach był blask i radość.

-Kocham cię Sophie.- wyszeptałem.

-Ja… chyba też.- odpowiedziała niepewnie.

-Rozumiem.- powiedziałem, po czym przytuliłem ją do siebie. Była taka drobna. Kątem oka zauważyłem, że drzwi nie są zamknięte, a zza nich wystaje jakaś brązowa czupryna. Liam, albo Louis. Obstawiałem na tego drugiego. Krzyknąłem tylko „Ej!” i ruszyłem w pogoń za nim, zostawiając dziewczynę samą sobie.

-Louis, idioto!- darłem się na cały dom.

-Ratunku! Niall chce mnie dorwać!

-Co tu się dzieję?- wkroczył zaspany Harry.

-Bo on mnie podgląda.- zacząłem się skarżyć.

-Bo się całowałeś.- bronił się Louis.

-Z kim?! Czy ja czegoś nie wiem?- wtrącił się Zayn.

-Musicie się od samego rana drze… co? Niall się całował?- przyszedł Liam

-Ludzie, ja chcę spać!- te słowa popłynęły z ust Alice. –Czemu się tak awanturujecie?

-Bo Niall się całował.- powiedział po raz kolejny Louis.

-Aw, jak słodko. Będę rzygać tęczą.- oznajmiła nam blondynka.

-Cicho Alice. Wiem, że ty się wczoraj całowałaś, ale…- powiedział Harry.

Nie no, ja się chyba przesłyszałem.

-Harry, ty dupku! Zrobiłam to tylko ze względu, eee….

-Ze względu na przyjemność, której doświadczyłaś.- dokończył za nią Harry

-To nie była przyjemność!- wypierała się.

-Kotku, bez spiny.- uśmiechnął się do niej loczek.

W tej chwili Alice ruszyła na niego, zaciskając rękę w pięść. Dostałby w twarz, gdyby nie Sophie.

-Co tu się dzieje?- zapytała szatynka.

-Jak było?!- wszyscy chłopcy zarzucili ją pytaniami. Zarumieniła się.

-Osobiście bardzo mi się podobało. A teraz spadajcie.- rzuciła i zeszła po schodach do kuchni. Postanowiłem pobiec za nią. Dręczyło mnie jedno pytanie. Kiedy dotarła do kuchni, złapałem ją za ramię.

-Sophie powiedz mi… czy my jesteśmy razem?- zapytałem. Czułem się trochę głupio. W odpowiedzi tylko pocałowała mnie w policzek i dodała:

-Przepraszam kochanie, ale teraz jestem głodna. Może naleśniki?

-Jesteś moim ideałem.- podsumowałem i usiadłem do stołu.

-Chyba sobie żartujesz.- powiedziała po pewnym czasie.

-Naprawdę jesteś moim ideałem.

-Nie o to mi chodzi tylko o to, że  sobie usiadłeś. Podnosisz teraz swoją pupę i mi pomagasz.- oznajmiła słodko uśmiechając się do mnie.

-I ten twój cholerny uśmiech…- powiedziałem pod nosem.

-Mówiłeś coś?- zapytała Sophie.

-Nie, przesłyszałaś się.- odpowiedziałem i objąłem ją ramieniem.

*Oczami Alice*

-Harry, ja cię nienawidzę!- wykrzyczałam mu prosto w twarz. Zaraz po tym poczułam ucisk na moich ramionach i usta Harry’ego. Odpłynęłam. Tak cudownie całował… Alice, ocknij się! Tu są wszyscy! Tu jest twój brat. Nie możesz sobie na tyle pozwalać. Oderwałam się gwałtownie od niego. Obdarowałam go siarczystym plaskiem w twarz.

-Uuuuu…- usłyszałam pogłos reszty.

-Zayn, ucisz swoich Bef ef efów. (BFF- best friend forever).- powiedziałam.

-Alice, daruj sobie.- rzucił w moim kierunku Louis.

- Pff… - prychnęłam i poszłam dalej spać.

-A tak przy okazji Hazzuś… śpisz dziś pod drzwiami.- rzuciłam przez ramię, wchodząc do pokoju i zamykając je na klucz. Dosłownie sekundę później, chłopak bezskutecznie dobijał się do pomieszczenia.

-Nie trudź się słonko. Nie wejdziesz tu.- oznajmiłam mu uroczyście. Słyszałam tylko śmiechy chłopaków.

-Ale to mój pokój!- próbował się bronić.

-Jest gdzieś podpisany? Nie widzę, więc idź sobie spać do tego zalanego pokoju!- powiedziałam.

-A wiesz, żałuję, że nie zamknąłem cię w tym pokoju, a dopiero potem mogłem przeciąć rury.

-Tak, też mi szkoda. Dobranoc.- powiedziałam i runęłam na łóżko. Minęło sporo czasu, a ja wciąż nie mogłam zasnąć. Myślałam o nim. O nas. Przecież my zachowujemy się jak dzieci, a nawet gorzej. Raz się kłócimy, raz całujemy. To żałosne. W pewnym momencie usłyszałam jakiś krzyk, który dobiegał… zza drzwi balkonowych? Ktoś chce się włamać? Nie ma mowy, nie sprawdzę co to. (Zawsze tak działo się w horrorach). Naraz rozległo się pukanie w szybę. Ugh, muszę to sprawdzić. Powoli podeszłam w stronę drzwi i odsunęłam zasłony. Cholera! To był Harry. Uśmiechał się do mnie. Pewnie myślał, że go wpuszczę. Pokręciłam głową na „nie” i usiadłam na łóżku, skąd miałam doskonały widok na jego postać. Jego usta momentalnie zamieniły się w podkówkę i loczek położył się na zimnych płytkach balkonowych. Na początku nie robiło to na mnie wrażenia, ale nie chciałam, żeby te wszystkie directionerki miały do mnie potem pretensje, że ich idol ma zapalenie płuc, czy czegoś w tym stylu. Otworzyłam drzwi. Harry od razu wbiegł do środka, otworzył drzwi od pokoju i z niego wybiegł. To było bez sensu. Stałam tak w miejscu, kiedy usłyszałam kroki. Zgadywałam, że to Styles. Nie myliłam się. Podszedł do mnie, chowając coś za sobą. Pomyślałam sobie „Ojej, może to kwiaty i chce mnie przeprosić?”. To była bardzo omylna rzecz. Chłopak wyjął zza swoich pleców spory kubek, w którym mieściła się woda. O nie, tylko nie…to. Wylał na mnie lodowatą wodę. Miałam ochotę go zabić.

-Styles, do jasnej cholery!- wrzasnęłam, a chłopak zaczął uciekać. Pobiegłam za nim. Zbiegłam po schodach i wpadłam na stojącego jak słup soli Harry’ego.

-No co jest?- zapytałam. Zauważyłam, że w salonie siedzi jakaś ruda. Nie można powiedzieć, że była brzydka, ale miss piękności również nie była. Kiedy zobaczyła Harry’ego od razu się uśmiechnęła i stanęła wprost niego. On miał minę jakby był wniebowzięty. Kto to jest, ja się pytam?!

-Harry, przedstawiam ci moją dawną przyjaciółkę- Kim Bendring.- rzekł Zayn

-H-h-arry St-tyles.- chłopak nieśmiało pocałował dłoń “przyjaciółki” mojego brata. Pierwszy raz ją widziałam na oczy. A zazwyczaj mieliśmy wspólnych znajomych. Kim czarowała Harry’ego swoim uśmiechem jak tylko mogła. Poszli razem do salonu i zaczęli rozmowę. Inni od czasu do czasu też się włączali, a ja stałam sama na korytarzu. Niezauważana przez nikogo. Co się dzieję? Przecież Alice Malik nigdy nie daje za wygraną. Pokażę tej Bendring, że tak łatwo go nie zdobędzie. Koło Styles’a było wolne miejsce, więc usiadłam najbliżej niego jak tylko mogłam. Uśmiechnęłam się sztucznie do niej i wyciągnęłam dłoń.

-Alice. Alice Malik.- przedstawiłam się.

-O, cześć. Jestem Kim Bendring. Ty jesteś siostrą Zayn’a, prawda?- zapytała.

-Oh, bystra jesteś.- powiedziałam. –Hazza kochanie, mógłbyś przynieść mi szklankę soku pomidorowego?- rzuciłam pytanie w stronę zszokowanego loczka.

-Ee… no jasne.- odpowiedział i poszedł w stronę kuchni.

-To… skąd się tu wzięłaś? Trochę mnie ominęło, iż niestety (albo i stety) nie było mnie od początku twego przybycia.- znów się do niej odezwałam. Teraz wrócił Styles ze szklanką soku, którą mi podał i znowu usiadł pomiędzy nami.

-Ah, tak. Przyszłam, bo Zayn dał mi cynk, że to ciacho- Harry, jest wolne.

-Ojej, to muszę cię rozczarować, bo nie jest.

-Nie jestem?- zapytał Harry.

-Nie skarbie.- odpowiedziała mu i dałam buziaka w policzek.

-Styles, proszę cię. Tylko mi nie mów, że jesteś z tą…- zaczęła mówić Kim.

-Pozwól, że dokończę za ciebie. Z tą super laską. Zgadza się. Harry Styles chodzi z tą super laską. A teraz bardzo cię proszę opuść to pomieszczenie, a najlepiej ten dom, bo NIC miłego cię tu nie spotka słonko.- gdy skończyłam swoją przemowę wylałam na nią szklankę soku który był gęsty i śmierdział niemiłosiernie.

-Osz ty! Jak mogłaś?! Och nie, moje wyprostowane włosy. Jesteś żałosną wieśniarą!- powiedziała i wybiegła z domu.

-I vice versa!- odparłam. Wszyscy patrzyli na mnie, z otwartymi szeroko ustami.

-Zamknijcie te buźki, bo jeszcze coś tam wam wleci.- poinformowałam ich ze śmiechem i poszłam do kuchni.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Siemanko kochani i jak się podoba 13 rozdział.? Nareszcie Niall i Sophie są już razem. Czekamy na wasze opinie w komentarzach. Tylko szkoda, że komentarze są takie krótkie, no ale co poradzic… Jak myślicie co będzie dalej.? Fajnie się złożyło, że akurat w 13 rozdziale są parą. ~Całuski wasze bloggerki xoxo.