Rozdział 6

Rozdział 6

*Oczami Sophie*

Otworzyłam oczy i spojrzałam na zegar ścienny. Wskazywał 6:13.Moje wczesne przebudzenie było pewnie spowodowane wczorajszymi przygodami… Najbardziej ciążyły mi na sercu słowa mojej… chyba przyjaciółki. Nigdy się tak nie zachowywała. Przypuszczam, że było to spowodowane kłótnią z Harrym, ale nie powinna… choć może ja też bym się tak zachowała? No dobra, starczy tych przemyśleń, pora wstawać i zrobić reszcie śniadanie jako, że pierwsza (tak myślę) wstałam. Zmieniłam pozycję z leżącej na siedzącą i stanęłam na czymś miękkim, a zaraz potem usłyszałam wrzask chłopaka. Przerażona straciłam równowagę i upadłam na niego okrakiem. Byłam zdezorientowana, nawet nie mogłam wydusić z siebie słowa i czułam jak dopada mnie paraliż.

 -Tak, nic mi nie jest. Dzięki, że pytasz.- powiedział blondasek  z lekkim grymasem goszczącym na jego twarzy. ( Mam nadzieję, że to z powodu bólu, a nie mojego porannego widoku).

 -Oj przepraszam, zdziwiłam się. Czemu tu spałeś?- zapytałam zdziwiona

-Wiesz, nie chciałem żebyś była sama.

-Sama? Przecież nie mieszkamy tu tylko my.

-Ale salon jest duży i bałem się że coś ci się stanie… - było widać, że próbuje wymyślić coś na szybko, co wywołało u mnie śmiech.

- Z czego się śmiejesz.?- zapytał zdezorientowany

- Z ciebie i tych twoich nie przemyślanych słów.

Nagle on wybuchnął śmiechem. Ciekawe o co mu chodzi. Spojrzałam na niego pytającym spojrzeniem.

-Haha.! Zdajesz sobie sprawę z tego, że właśnie siedzisz na mnie okrakiem. Tylko nie próbuj mi wmawiać, że się nie zorientowałaś- powiedział przez śmiech.

-O kurde. Naprawdę nie zauważyłam… zaliczyłam przy tobie już drugą wpadkę.- powiedziałam zażenowana.

-I to czyni cię uroczą.- oznajmił prosto z mostu i przybliżył swoją twarz blisko mojej. Dużo za blisko. Wiedziałam do czego to zmierza, ale nie mogłam do tego dopuścić. To za wcześnie.

-Nie mogę… przepraszam.- wybełkotałam i szybko wstałam, biegnąc na górę. Nie mając co ze sobą zrobić pomyślałam, że może pójdę do pokoju, który mam dzielić z Alice przez te 2 miesiące. Otworzyłam drzwi, a Alice znów siedziała na łóżku, jak w dzień naszej kłótni. Ale nie była zła. Była zapłakana. Usiadłam obok niej i tylko się przyglądałam postaci mojej Alice.

-Ja… nie chciałam. Zachowałam się jak idiotka. Dałam się ponieść emocjom, przez tę kłótnię z Harrym. Naprawdę nie chciałam…- zaczęła Alice mówiąc przez łzy. Wiedziałam, że nie mogę się na nią wiecznie gniewać. Prawdę mówiąc nie byłam już na nią tak bardzo zła, ale chciałam, żeby się trochę pomęczyła. Moja przyjaciółka wciąż patrzyła na mnie swoimi zaszklonymi oczyma, wyczekując na odpowiedź. I w tym momencie powinnam zadać sobie pytanie. Dlaczego ja muszę jej tak ulegać? Serce mi się kroiło na jej widok, bo wiedziałam, że jej stan był spowodowany kłótnią z Harrym.

-Oj, Alice. Nie możesz ciągle od wszystkiego uciekać. Zawsze tak było w przypadku chłopaków. Bałaś się przyznać przed samą sobą, że czujesz „coś więcej”. Wtedy dopytywałam co się dzieje, bo zawsze sobie o wszystkim mówiłyśmy. O wszystkim…

-Ja wiem. Tylko, że Harry… nie to nie może tak być. Nie mogę się w nim zakochać.- mówiła patrząc w jeden punkt. Zupełnie jakby była nieobecna.

-Ale dlaczego?

-Bo wiem jaki jest.- prawie że mi to wykrzyczała w twarz. Jednak była obecna…

-Skąd? Z mediów? Proszę cię, to są kłamstwa. Poza tym, masz jeszcze mnóstwo czasy, by go lepiej poznać.- ups… powiedziałam za dużo.

-Mnóstwo czasu? Tylko 2 miesiące, a to jak dla mnie za mało czasu, by zacząć jakikolwiek związek. Co ja gadam. Nie chcę zaczynać z nim związku. Nie przekonał mnie do siebie.

-Nikt nic nie mówił o żadnym związku. Sama zaczęłaś.- wybuchłam śmiechem.

-To… już się na mnie nie gniewasz?

-Nie. Ciężko byłoby mi wytrzymać bez naszych rozmów i głupawek.- odrzekłam przytulając ją, na co uśmiechnęła się i również mnie przytuliła.

-Dobra starczy tych czułości.- wypaliła Alice.

-No tak, musisz zachować trochę miłości dla loczka.- mogłam się domyślić, że pożałuję tych słów.

-Wiesz co szatyneczko?- zaczęła moja przyjaciółka z chytrym uśmieszkiem.-Spodobała mi się ta zabawa z parku.

-Jaka znowu...

-1…2…3….

Postanowiłam nie zwlekać i wybiegłam z pokoju zwinnie omijając po drodze chłopaków. Odwróciłam się na krótką chwilę, żeby zobaczyć jak daleko od Alice jestem. I  w tym momencie uśmiech mimowolnie pojawił się na mojej twarzy. Otóż….

*Oczami Harry’ego*

Dziś chcieliśmy wraz z chłopakami zabrać dziewczyny na małe zwiedzanie Londynu. Powędrowaliśmy więc na górę. Szedłem ostatni, myśląc czemu ona mnie tak nie lubi. Zobaczyłem przed sobą uciekającą przed czymś, bądź kimś Sophie, która zwinnie nas ominęła. Nagle poczułem na swoim ciele ciężar, a zaraz po tym wylądowałem z KIMŚ na podłodze. Otworzyłem oczy i ujrzałem Alice. Pomyślałem, że zniszczę mur, który wybudowała wokół siebie- jej własną bronią.

-Czy ty jesteś jakaś ślepa?!- powiedziałem mocnym tonem, strącając ją ze mnie. Wszyscy, włącznie z Alice patrzyli na mnie zdziwieni. I dobrze.

-Słucham?- wydusiła blondynka.

-O, i chyba jeszcze głucha.

-O co ci chodzi?

-O to, że mogłabyś trochę uważać.

-Niedawno byłeś milutki, że aż się robiło niedobrze, a teraz zamieniłeś się w chama?

-Hm, powiedzmy. Myślałem, że jesteś warta jakichś starań.

-Masz rację. Jestem warta starań, ale ze strony chłopaka. A nie jakiejś cipejszyn w loczkach!- wykrzyczała mi w twarz i próbowała uderzyć z liścia, ale chwyciłem ją za nadgarstek.

-Uważaj z kim zadzierasz, mała.- powiedziałem z uśmiechem.

-Pff, nie jestem mała. I puść, bo to boli. Wyrwała mi się z uścisku, ale w ostatniej chwili chwyciłem ją w talii przyciągając do siebie i szepnąłem do ucha:

-Nie myśl, że cię nie zdobędę.-kończąc zdanie, lekko przygryzłem jej płatek ucha. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko mnie odepchnęła i zbiegła po schodach na dół. Sophie jedynie się zaśmiała i ruszyła za kumpelą. Po chwili podszedł do mnie Zayn.

-Brawo stary! Myślę, że masz u niej plusa.- powiedział, klepiąc mnie po plecach.

-Wiem o tym. Teraz niech ona zobaczy jak to jest.- Wątpię, że chłopaki załapali o co mi chodziło, ale ważne, że ja wiedziałem.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

No i jest wreszcie 6 rozdział.! ^^ Jak się podoba.? Jeszcze raz bardzo, bardzo przepraszamy, że tak późno się pojawił, ale nawet nie miałyśmy czasu go napisać. :(  Dziękujemy za komentarze, które dają wenę.! xd  No to teraz czas na pytanie do was:

    1.   Z czym by się o mało co nie wygadała Sophie?

Odpowiedź na to pytanie będzie w rozdziale w którym zagadka zostanie rozwikłana . Te osoby, które zgadną o co chodzi dostaną dedyka właśnie w tym zagadkowym rozdziale. I żebym nie zapomniała wspomnieć to Klaudia ma jutro urodzinki.! Stoooo lat kochana.!  No i to tyle pod tym rozdziałem, nie będziemy was zanudzać.!  Całuski Jula & Klaudia xoxo.