Rozdział 7.!

Rozdział 7

*Oczami Alice*

Wybiegłam z pokoju za Sophie. Jeszcze nie wiedziałam co jej zrobię, ale z pewnością powinna ponieść karę. Widziałam jak omija chłopaków. Mi z początku też udało się ich wyminąć… no właśnie z początku. Oczywiście musiałam wpaść na Hazzę, co spowodowało, że obydwoje upadliśmy. Loczek powoli otworzył zdziwione oczy i kiedy mnie ujrzał nagle wypalił:

 -Czy ty jesteś jakaś ślepa?!- powiedział mocnym tonem, strącając mnie z siebie. Wszyscy, włącznie ze mną patrzyliśmy na niego zdziwieni.

-Słucham?- wydusiłam

-O, i chyba jeszcze głucha.

-O co ci chodzi?

-O to, że mogłabyś trochę uważać.

-Niedawno byłeś milutki, że aż się robiło niedobrze, a teraz zamieniłeś się w chama?

-Hm, powiedzmy. Myślałem, że jesteś warta jakichś starań.

-Masz rację. Jestem warta starań, ale ze strony chłopaka. A nie jakiejś cipejszyn w loczkach!- wykrzyczałam mu w twarz i próbowałam uderzyć z liścia, ale chwycił mnie za nadgarstek.

-Uważaj z kim zadzierasz, mała.- powiedział z uśmiechem.

-Pff, nie jestem mała. I puść, bo to boli. Wyrwałam mu się z uścisku, ale w ostatniej chwili chwycił mnie w talii przyciągając do siebie i szepnął do ucha:

-Nie myśl, że cię nie zdobędę.-kończąc zdanie, lekko przygryzł mój płatek ucha. Nic mu nie odpowiedziałam, tylko odepchnęłam go i zbiegłam po schodach na dół. Poszłam do kuchni, gdzie chwilę potem znalazła się już Sophie.

-Ty słyszałaś co on powiedział?!- byłam zbulwersowana.

-Haha, bardzo dokładnie.-powiedziała przyjaciółka z rozbawieniem,

-I to cię tak bawi?

-No trochę… on po prostu próbuje ci pokazać jaka dla niego jesteś.

-Tylko, że on na to zasługuje!- powiedziałam podniesionym tonem.

-Dlaczego?

-Bo…-no nie, wpadłam. Właśnie nie wiedziałam co odpowiedzieć, co zdarzyło mi się po raz pierwszy. W zanadrzu miałam zawsze mnóstwo odpowiedzi na wszystko, a teraz? Zupełna pustka.

-No widzisz kochana? Może on nie jest taki zły?- zapytała Sophie.

Nie zdążyłam jej jednak odpowiedzieć, bo dołączył do nas Zayn w bardzo dobrym humorze.

-A co ty tak zadowolony?- powiedziałam, rzucając mu przy tym ostre spojrzenie.

-Nic, nic. Jedziecie z nami do kina?

-Ja nie mam ochoty.- powiedziała Sophie.

-My jedziemy!- powiedzieli równo Louis, Niall i niestety Harry.

-Do kina? Nie chce mi się.- powiedział Liam.

-Sorry, ja odpadam. Jeśli ten głąb (w tej chwili wskazałam na zadowolonego Harrego) jedzie, to ja nie.- powiedziałam z irytacją.

-Spoko, ja też się cieszę, że nie jedziesz.-odrzekł loczek z tym swoim uśmieszkiem.

-Oo, ja bardziej.- dopowiedziałam odwracając się na pięcie w stronę kanapy.

-Haha, jasne. To lecimy. Cześć wam!- powiedział za wszystkich „głąb” i wyszli.

-To co robimy?- zaczął Liam

-Może obejrzymy film?- zaproponowałam.

-Też wolę obejrzeć coś w domu.- rzuciła Sophie. –Może jakiś thriller?- dodała.

-Jestem za!- krzyknęłam.

-Ja też.- powiedział Liam. Usadowiliśmy się w trójkę na kanapie i zaczęliśmy przeglądać wypożyczalnie,

*Oczami Sophie*

Przeglądaliśmy wypożyczalnie, kiedy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Wszyscy spojrzeli na mnie, co oznaczało, że to ja mam otworzyć. Niechętnie ruszyłam tyłek z kanapy i podeszłam do źródła dźwięku. To, kogo tam ujrzałam totalnie mnie zamurowało. To był David. Mój były chłopak. Rozstałam się z nim głównie z powodu tego, iż „lubił się ostro zabawić”. Picie, palenie i te sprawy. Co prawda przy mnie był delikatny i zapewniał mnie o swojej miłości. Pewnego razu poszłam za nim na imprezę. Zauważyłam, że kieruje się do damskiej toalety. To przecież było oczywiste co tam się działo. Obściskiwał się z jakąś rudą. Był już nawalony od wejścia, także kiedy mnie zobaczył w ogóle się mną nie przejmował. Raczył przeprosić dopiero po tygodniu, ale postanowiłam zerwać z nim kontakt Bardzo mnie skrzywdził, bo myślałam, że to ten, z którym spędzę resztę życia. Teraz chodziło po mojej głowie jedno pytanie. Jak on się dowiedział, że jestem w Londynie? Stałam w tych drzwiach nic nie mówiąc.

-Sophie…ja nie umiem bez ciebie żyć!- wykrzyczał chłopak prosto z mostu.

-Że co proszę?- byłam zdumiona jego pewnością siebie.

-Kocham cię, rozumiesz? Bądź ze mną!

-Wiesz, problem w tym, że ja ciebie już nie. Powiem prościej: MY to przeszłość. I w dodatku zjebana przeszłość. Więc bądź łaskawy stąd odejść. Chcę spędzić świetne wakacje bez twojego widoku.- powiedziałam ledwo się powstrzymując przed uderzeniem go.

-Nie. To nie może się tak skończyć Daj mi wytłumaczyć!- kolejny raz wykrzyczał i popchnął mnie, sam włażąc przez próg do domu. Byłam lekko zszokowana, ale nie chciałam dać tego po sobie poznać.

-Tu nie ma nic do tłumaczenia! Wszystko widziałam. Zdradziłeś mnie i tyle.- powiedziałam, czując, że łzy napływają do moich oczu.

-Ty ździro! Jeszcze będziesz mnie błagać, żebym z tobą był.

-Co tu się dzieje?!- wkroczył Liam, a za nim Alice.

-Nic wielkiego, kolega właśnie wychodzi.- powiedziałam wypraszając przy tym Davida.

-Nigdzie się stąd nie ruszam. Masz do mnie wrócić.!- mój eks wpadł w furię.

Liam chciał coś powiedzieć, ale blondynka musiała dopowiedzieć swoje trzy grosze.

-Daj jej spokój! Wystarczająco już ją skrzywdziłeś.!- wykrzyczała w jego stronę. To nie mogło się dobrze skończyć.

-Lala, nie wpieprzaj się.-powiedział popychając ją w stronę szafki, co skończyło się upadkiem Alice. Widziałam, że powoli zamyka oczy.Straciła przytomność. Byłam przerażona i szybko podbiegłam do jej leżącego bezwładnie ciała. Zauważyłam, że ma lekko rozciętą głowę. Z rany sączyła się krew. Zaczęłam płakać. Usłyszałam tylko wrzaski kłócącego się Liama i Davida. Po tym już tylko trzaśnięcie drzwi. W mgnieniu oka obok mnie pojawił się Liam.

-Nic jej nie będzie. To tylko lekka rana. Wystarczy oczyścić i owinąć bandażem.- mówił przenosząc ją do łazienki. Powędrowałam za nim.

-Dziękuję ci.- powiedziałam i go przytuliłam.- Ja oczyszczę tę ranę, a ty poszukaj bandażu. Liam zgodził się ze mną i poszedł poszukać opatrunku. Dokładnie przemyłam rozcięcie. Alice zaczynała coś mamrotać. Daddy direction znów wziął ją na ręce i zaniósł do salonu na kanapę. Opatrzył jeszcze ranę, po czym nałożył bandaż. Moja przyjaciółka otworzyła oczy i oszołomiona rozejrzała się dookoła. Po chwili jednak chyba skojarzyła fakty, bo jej wyraz twarzy zmienił się na dużo mniej przerażony.

-Kurwa, co za dupek.- podsumowała Alice. Obydwoje z Liamem zaczęliśmy się śmiać. Nagle usłyszeliśmy dźwięk przekręcania zamka w drzwiach. Okazało się, że to chłopaki.

-Siema już jesteśmy.!- powiedzieli chórem.

-Ej… czemu Alice ma zabandażowaną głowę?- Zayn pierwszy zwrócił na to uwagę.

-Eee… to wszystko moja wina.- powiedziałam smutna.

-Pobiłaś ją? A wydawałaś się być dosyć spokojna.- wtrącił Louis.

-Zamknij się idioto. Po prostu mieliśmy mała sprzeczkę z byłym Sophie.- obronił mnie Liam. Zauważyłam troskę w oczach Nialla.

-Ale wszystko już opanowaliśmy.- powiedziałam w stronę blondyna, na co on się do mnie uśmiechnął.

-O Boże, Alice nic ci nie jest? Jak się czujesz?- zapytał z wielką troską Harry.

-Proszę cię. Chociaż nie udawaj, że się o mnie martwisz.- powiedziała blondynka z wyrzutem.

-Kiedy ja naprawdę…

-Hazzuś, daj jej spokój. Niech dziewczyna odpocznie, wtedy pogadacie.- doradził mu Liam.

Siema marcheweczki! I oto 7 rozdział!

Do you like it? :> Haha, czy was też wkurza, kiedy Word automatycznie poprawia wam wyrazy.? Np. chciałam napisać zjebana = zjeżana, you = sou. xdd = Edd.

Omg ;d. A wracając do tematu. Prosimy każdą osobę ( po raz 7), która to przeczyta o pozostawienie po sobie śladu w  postaci komentarza. Jesteśmy otwarte na wszystkie uwagi. Rozdział kolejny pojawi się prawdopodobnie we wtorek, bądź środę.

Pozdrawiamy,

K & J xoxo.